Waar zit die Saar
Door: Saar
Blijf op de hoogte en volg Saar
04 Augustus 2009 | Ghana, Accra
Ik zag het land veranderen. Langzaam van groen met huisjes, naar bergen met sneeuw, naar volgebouwde kustlijnen naar het zeeblauw, naar terug land met huisjes, maar nu in andere tinten, beige huisjes, beige velden, beige vlaktes, vervagend en vervagend tot het één kleur werd, zoals de zee, ik vloog van noord naar zuid over Algerije en Mali, een stukje Niger en toen werd het groen. Groen en groener. We daalden en konden de lichtjes zien. De vrouw naast me nam mijn hand vast en fluisterde “welcome to Ghana”.
Het busje brengt ons naar de ingang waarboven we nog steeds, “akwaaba”, verwelkomd worden. Als een van de laatste personen schuif ik aan bij de paspoortcontrole. Mijn hoofd gonst “uniformpersoon,uniformpersoon! Kijk haar aan, kijk dan naar beneden, beleefd zijn Saar! Uniformpersoon, ze gaat me niet laten passeren”. Vorig jaar lieten ze ons niet door, achter de paspoortcontrolehokjes hadden gewapende soldaten gestaan. De vrouw geeft me mijn paspoort terug, ik voel het komen, ze gaat mijn visa niet goed keuren…
“Hé, tss, keep walking, the next one please!”
Ik kijk haar wazig aan, de woorden dringen een tel later tot me door. Erdoor. 4 Meter verder, aan de linkerkant staan nieuwe uniformpersonen, ditmaal mannen. Ze wijzen naar mijn paspoort en ik denk “hier gaan we het hebben”. Mijn emoties volgen nu pas wat er zonet tegen me gezegd is geweest bij de controlepost en ik kan de lach niet onderdrukken. De uniformman voor me, lacht terug “you are beautiful,” kijkt naar mijn paspoort en grijnst “you can pass”. Mijn lach groeit, mijn hoofd blijft waarschuwen “je bagage gaat er weer niet bij zitten, je gaat alles moeten opendoen, ze gaan alle cadeautjes voor de kinderen afpakken wegens smokkelen, er gaan nog problemen komen!”. Koffers rollen voorbij, sommige gewikkeld in plastic, het doet me denken aan verloren kralen. Daar is de rugzak, ik wandel tussen de mensen naar de band en vraag een man even op te schuiven “excuse me, my lugage is coming” – “oh, witch one?” – “the black backpack(hoe schrijf je dat?)” – “let me get it for you” – “thank you.”
Weer aanschuiven, maar waarvoor? Ik zie de uniformmensen staan aan weerszijde van de gang, achter lage bureautjes, met een teken van hun hand, roepen ze een reiziger naar zich toe die dan zijn bagage op het bureau legt en alles langzaam begint uit te pakken. Vragen worden door elkaar gesteld. Iedereen schuift kriskras door elkaar, ik weet niet wiens beurt het is. Een man eist het blauwe blaadje op dat in het vliegtuig door ons werd in gevuld. Zwarte gezette mannen met luchthavenkarretjes vol koffers steken me voorbij, ze lijken zelf ook niet te weten waar ze heen moeten. Wachten ze of kunnen ze niet door? Heeft iemand hen al geroepen of moet je zelf initiatief nemen en naar een agent gaan? Iemand botst met een karretje tegen me aan: “ i think they said you can pass.” – “oh, oke, thank you.” Ik weet nu waar ik heen moet, maar de zware mannen sniijden me steeds de pas af, ze lijken ook naar de uitgang te willen. Na wat gestuntel en gedraai, zeg ik tegen niemand “this room is too small.” De zware man en de helpende man achter me, lachen “it is true!”. Achter de hoek staat een groter bureau een paar mensen worden opnieuw tegen gehouden en moeten alles uitladen, ik vraag me af of ik hier dan wel zal worden tegengehouden, maar merk dat ik er gewoon voorbij kan lopen. Ik kom in een gang die schuin naar beneden loopt, onderaan stap ik de inkomhal van het vliegveld binnen. Ik ben er. Een laatste handvol agenten willen het bewijsnummer zien dat overeen komt met het nummer op mijn bagage. Ik lach want ik weet, ze laten me door, ik denk dat ze het zien, ik ben geen beginneling meer, dit is mijn tweede keer.
Een uniformman komt naast me wandelen”you need a taxi?é – “no” – “ somebody is coming to pick you up?” - “uhu” – “oke, then you should look around”. Mensen houden bordjes vast, een man kijkt me hoopvol aan, het bordje zegt John Agbesi, ik lach en schudt mijn hoofd. “you should go outside, there are more people there.” – “uhu, i know”. De deuren schuiven open, één jaar geledenwas dit een indrukwekkend moment. De lucht, de druk, de vochtigheid en de tientallen mensen die vanachter dwanghekken aankijken, allemaal met een bordje. Ik wandel voorbij de bordjes en lees ze allemaal, de uniformman loopt naast me, hij lijkt mee te zoeken. Ik grinnik, hij weet niet naar wat we aan het zoeken zijn. Een stevig bordje met een logo zoekt margereth T., een ooit opgeplooid blaadje zoekt Alfred Sokpoli, een versleten plastic bordje zoekt Judith, een stevig papier zoekt Tsatsaboli Saar, een blauw bordje zoekt …
Hé! Yeh!
De 2 mannen achter het stevige blad, gooien hun handen in de lucht en lachen blij.
Sah! Yeh! Come around!
Ik wandel naar de opening tussen de dwanghekken, een andere man tikt me op de schouders en wijst me hem te volgen. Ik herken de man vanop de foto’s. Kudzo, Foli and Frank.
Gezweet op het leer van de autozetel, het windje tijdens het rijden dat niet fris maar lauw is, de sleeping police,
Ik kom aan om 11u in de nacht. Een 7-tal zwarte onbekenden hangen of staan naast of op het balkon, starend en stil. Het is te donker om gezichten te herkennen of om leeftijden te schatten. Om de stilte te breken herhaalt eentje mijn naam, elke keer 3 keer, alsof dat de beste manier is om mijn naam uit te spreken:
Sahsahsah … Sahsahsah … … Sahsahsah…
Eén blanke vrouw leunt tegen de pilaar van het balkon. Ik ontmoet Ils, zij is hier nu een maand en haar 2 kinderen (Jules 6jaar, en Manot 9 jaar) arriveerden twee dagen geleden.
Ik kijk naar de omtrek van de zomerhut, de tsatsawagen steekt wit af tegen alle schaduwen. Achter het muurtje, vlakbij de ingang van het huis zie ik een schaduw bewegen. Iemand bukt zich en staart onze richting uit, staat dan recht, zwaait en verdwijnt achter de muur. Is het iemand die ik ken? De bewegende schaduw is er terug, bukt zich, staart, staat recht, zwaait en verdwijnt weer.
“Sorry Ils, ik moet toch even gaan kijken wie daar zo stiekem staat te zwaaien.”
De jongen is langer geworden, zijn kleren nog groter, zijn hemd hangt nu half uit zijn broek, zo hoort dat als je in SHS zit, zijn stem is verandert, de baard zit er in. Hoger nu, vrouwelijker, maar het gezicht is niets veranderd. Hij gooit zijn handen in de lucht, gooit ze op zijn knieën en buigt door zijn benen, terwijl roept hij “Sah! What a suprice!” “Oh I can’t believe it oh!”
Hij herhaalt de bewegingen en zegt nog eens een paar keer “Sah, what a suprice”, meer tegen zichzelf dan tegen mij.
Een schaduw rent achter mijn rug voorbij, erg lang en smal. Ik had het zo kunnen raden. Waar Sadat is, loopt Mawuli ook ergens. Zijn stem is lager geworden, zijn gezicht hoekiger, hij lacht en weet met zijn handen geen blijf.
“Alfa is here to oh, he is over there.” Sadat wijst naar het muurtje, een 50meter verderop. “Alfa va!... Alfa va!” Sadat roept, maar ik zie geen bewegende schaduw.
“He is feeling shy oh, call him Sah. Alfa va! Alfa!”
Ik zie niemand en twijfel of ik zal roepen. Sadat roept iets in Housa, wat ik niet versta. Zijn intonatie doet me denken aan “He idioot, hoe zit het? Ga je nu nog komen of niet!”
Er beweegt wat. De jongen komt langzaam dichterbij. Hij lijkt zulk een klein joch naast die twee groeistuipers. Hij verschuilt zich onder de kap van zijn trui. Een kaboutertje, vergeleken bij zijn twee maten. 2 spleetoogjes en een glimlach.
“You win, this is the best kuibu ever.”
Het busje brengt ons naar de ingang waarboven we nog steeds, “akwaaba”, verwelkomd worden. Als een van de laatste personen schuif ik aan bij de paspoortcontrole. Mijn hoofd gonst “uniformpersoon,uniformpersoon! Kijk haar aan, kijk dan naar beneden, beleefd zijn Saar! Uniformpersoon, ze gaat me niet laten passeren”. Vorig jaar lieten ze ons niet door, achter de paspoortcontrolehokjes hadden gewapende soldaten gestaan. De vrouw geeft me mijn paspoort terug, ik voel het komen, ze gaat mijn visa niet goed keuren…
“Hé, tss, keep walking, the next one please!”
Ik kijk haar wazig aan, de woorden dringen een tel later tot me door. Erdoor. 4 Meter verder, aan de linkerkant staan nieuwe uniformpersonen, ditmaal mannen. Ze wijzen naar mijn paspoort en ik denk “hier gaan we het hebben”. Mijn emoties volgen nu pas wat er zonet tegen me gezegd is geweest bij de controlepost en ik kan de lach niet onderdrukken. De uniformman voor me, lacht terug “you are beautiful,” kijkt naar mijn paspoort en grijnst “you can pass”. Mijn lach groeit, mijn hoofd blijft waarschuwen “je bagage gaat er weer niet bij zitten, je gaat alles moeten opendoen, ze gaan alle cadeautjes voor de kinderen afpakken wegens smokkelen, er gaan nog problemen komen!”. Koffers rollen voorbij, sommige gewikkeld in plastic, het doet me denken aan verloren kralen. Daar is de rugzak, ik wandel tussen de mensen naar de band en vraag een man even op te schuiven “excuse me, my lugage is coming” – “oh, witch one?” – “the black backpack(hoe schrijf je dat?)” – “let me get it for you” – “thank you.”
Weer aanschuiven, maar waarvoor? Ik zie de uniformmensen staan aan weerszijde van de gang, achter lage bureautjes, met een teken van hun hand, roepen ze een reiziger naar zich toe die dan zijn bagage op het bureau legt en alles langzaam begint uit te pakken. Vragen worden door elkaar gesteld. Iedereen schuift kriskras door elkaar, ik weet niet wiens beurt het is. Een man eist het blauwe blaadje op dat in het vliegtuig door ons werd in gevuld. Zwarte gezette mannen met luchthavenkarretjes vol koffers steken me voorbij, ze lijken zelf ook niet te weten waar ze heen moeten. Wachten ze of kunnen ze niet door? Heeft iemand hen al geroepen of moet je zelf initiatief nemen en naar een agent gaan? Iemand botst met een karretje tegen me aan: “ i think they said you can pass.” – “oh, oke, thank you.” Ik weet nu waar ik heen moet, maar de zware mannen sniijden me steeds de pas af, ze lijken ook naar de uitgang te willen. Na wat gestuntel en gedraai, zeg ik tegen niemand “this room is too small.” De zware man en de helpende man achter me, lachen “it is true!”. Achter de hoek staat een groter bureau een paar mensen worden opnieuw tegen gehouden en moeten alles uitladen, ik vraag me af of ik hier dan wel zal worden tegengehouden, maar merk dat ik er gewoon voorbij kan lopen. Ik kom in een gang die schuin naar beneden loopt, onderaan stap ik de inkomhal van het vliegveld binnen. Ik ben er. Een laatste handvol agenten willen het bewijsnummer zien dat overeen komt met het nummer op mijn bagage. Ik lach want ik weet, ze laten me door, ik denk dat ze het zien, ik ben geen beginneling meer, dit is mijn tweede keer.
Een uniformman komt naast me wandelen”you need a taxi?é – “no” – “ somebody is coming to pick you up?” - “uhu” – “oke, then you should look around”. Mensen houden bordjes vast, een man kijkt me hoopvol aan, het bordje zegt John Agbesi, ik lach en schudt mijn hoofd. “you should go outside, there are more people there.” – “uhu, i know”. De deuren schuiven open, één jaar geledenwas dit een indrukwekkend moment. De lucht, de druk, de vochtigheid en de tientallen mensen die vanachter dwanghekken aankijken, allemaal met een bordje. Ik wandel voorbij de bordjes en lees ze allemaal, de uniformman loopt naast me, hij lijkt mee te zoeken. Ik grinnik, hij weet niet naar wat we aan het zoeken zijn. Een stevig bordje met een logo zoekt margereth T., een ooit opgeplooid blaadje zoekt Alfred Sokpoli, een versleten plastic bordje zoekt Judith, een stevig papier zoekt Tsatsaboli Saar, een blauw bordje zoekt …
Hé! Yeh!
De 2 mannen achter het stevige blad, gooien hun handen in de lucht en lachen blij.
Sah! Yeh! Come around!
Ik wandel naar de opening tussen de dwanghekken, een andere man tikt me op de schouders en wijst me hem te volgen. Ik herken de man vanop de foto’s. Kudzo, Foli and Frank.
Gezweet op het leer van de autozetel, het windje tijdens het rijden dat niet fris maar lauw is, de sleeping police,
Ik kom aan om 11u in de nacht. Een 7-tal zwarte onbekenden hangen of staan naast of op het balkon, starend en stil. Het is te donker om gezichten te herkennen of om leeftijden te schatten. Om de stilte te breken herhaalt eentje mijn naam, elke keer 3 keer, alsof dat de beste manier is om mijn naam uit te spreken:
Sahsahsah … Sahsahsah … … Sahsahsah…
Eén blanke vrouw leunt tegen de pilaar van het balkon. Ik ontmoet Ils, zij is hier nu een maand en haar 2 kinderen (Jules 6jaar, en Manot 9 jaar) arriveerden twee dagen geleden.
Ik kijk naar de omtrek van de zomerhut, de tsatsawagen steekt wit af tegen alle schaduwen. Achter het muurtje, vlakbij de ingang van het huis zie ik een schaduw bewegen. Iemand bukt zich en staart onze richting uit, staat dan recht, zwaait en verdwijnt achter de muur. Is het iemand die ik ken? De bewegende schaduw is er terug, bukt zich, staart, staat recht, zwaait en verdwijnt weer.
“Sorry Ils, ik moet toch even gaan kijken wie daar zo stiekem staat te zwaaien.”
De jongen is langer geworden, zijn kleren nog groter, zijn hemd hangt nu half uit zijn broek, zo hoort dat als je in SHS zit, zijn stem is verandert, de baard zit er in. Hoger nu, vrouwelijker, maar het gezicht is niets veranderd. Hij gooit zijn handen in de lucht, gooit ze op zijn knieën en buigt door zijn benen, terwijl roept hij “Sah! What a suprice!” “Oh I can’t believe it oh!”
Hij herhaalt de bewegingen en zegt nog eens een paar keer “Sah, what a suprice”, meer tegen zichzelf dan tegen mij.
Een schaduw rent achter mijn rug voorbij, erg lang en smal. Ik had het zo kunnen raden. Waar Sadat is, loopt Mawuli ook ergens. Zijn stem is lager geworden, zijn gezicht hoekiger, hij lacht en weet met zijn handen geen blijf.
“Alfa is here to oh, he is over there.” Sadat wijst naar het muurtje, een 50meter verderop. “Alfa va!... Alfa va!” Sadat roept, maar ik zie geen bewegende schaduw.
“He is feeling shy oh, call him Sah. Alfa va! Alfa!”
Ik zie niemand en twijfel of ik zal roepen. Sadat roept iets in Housa, wat ik niet versta. Zijn intonatie doet me denken aan “He idioot, hoe zit het? Ga je nu nog komen of niet!”
Er beweegt wat. De jongen komt langzaam dichterbij. Hij lijkt zulk een klein joch naast die twee groeistuipers. Hij verschuilt zich onder de kap van zijn trui. Een kaboutertje, vergeleken bij zijn twee maten. 2 spleetoogjes en een glimlach.
“You win, this is the best kuibu ever.”
-
04 Augustus 2009 - 21:16
Mama:
Het is zo fijn om je avonturen mee te lezen, Sara. Kben ook zo benieuwd naar hoe ze reageerden op je cadeautjes. Stuur je me je Afrikaans gsm-nummer door? Dan kan ik eens bellen. Lisa is goed gearriveerd hier en ze is in de wolken met Benoit die hier ook is. Ze zijn nu samen naar de stad. Ze was inderdaad erg blij dat je de knoop heb doorgehakt en vertrokken bent. Maar ze vond het wel spijtig dat je niet hier was om je te laten kennismaken met Benoit. Maar kan later nog altijd he. Een dikke knuffel. -
04 Augustus 2009 - 22:58
Lisa:
Bevestiging van hieronder, was ergens teleurgesteld van je hier niet te vinden omdat ik je gemist heb, maar wel erg blij dat je bent waar je moet zijn, dat je weer volop kan ervaren en beleven en voelen en dat we voldaan samen kunnen beginnen aan een nieuw avontuur in september.
Vind het inderdaad ook jammer dat je hem nu niet kan zien, maar ben zeker van dat er nog gelegenheden gaan komen want ik ben erg gelukkig :). Vergeet die nummer niet te geven aan mama want zou je graag nog eens bellen voor ik vertrek.
Zie je graag! -
05 Augustus 2009 - 11:36
David:
Saar saar, wat levendig en mooi heb je dit weer omschreven. Plots zie ik alles weer voor me... Hoe we in het vliegtuig zaten, niet goed wetend wat er ging gebeuren, de uniformmensen, de tocht naar Kpando door het donker...
hihi, ik kan aannemen dat de verrassing groot was voor de buurjongens!
Geniet er van Saar, maar het is stom ,dat ik dat zeg, want dat ga jij zoieso doen!
Leuk je gelezen te hebben! Kwacht vol ongeduld op het vervolg! Doe ze daar de groeten he meid!
groetekens -
06 Augustus 2009 - 16:53
Elke:
Ja saar.......het leven in kpando begint :)
Ik mis het enorm
Wil je iedereen de groeten van mij doen en vooral de bani familie, onze schatjes? :)
x -
08 Augustus 2009 - 16:14
PapaJan:
zo, alles teruggevonden op de pc. stuur je berichtje op GSM.
Zal volgende keer reageren. 't is hier nu verschikkelijk warm (zoals in Afrika ???:-) ) -
09 Augustus 2009 - 17:25
Pepe Truwant:
ik wens u een goed verblijf -
09 Augustus 2009 - 18:22
PapaJan:
Hups, ja zeg en wij maar wachten op reisverhalen van de dochters met allebei prachtige uitstap ideeën.
Ik ga zelf ook ffkes op stap naar de ardennen, maar kijk op 't einde van de week wel terug.
DOEI..... ;-D -
09 Augustus 2009 - 20:45
Tante Christiane:
Ik heb de indruk dat je naar Ghana gezogen wordt...Eens je Afrika geroken hebt...Dit keer om te genieten of weer om een project af te handelen? In elk geval, paar het nuttige aan het aangename! -
10 Augustus 2009 - 19:53
Anne.ke:
Zal ik nu meteen reageren of zal ik eerst iets bedenken en er dan iets moois van maken? Hoe komt het trouwens dat er al dagen iets op je site staat en dat ik het nog niet las omdat ik dacht een mailtje te krijgen : "Saar zette daarstraks iets op haar site". Hoe zal ik terugtypen? Wat wilde ik vorig jaar lezen? Hoeveel waarde hechtte ik aan woorden van hier toen ik daar was?
En nu is het plots omgekeerd. Hoeveel waarde kan ik hechten aan woorden van daar bij jou nu ik hier ben Saar. Grappig en triestig tegelijkertijd. Ik zie en voel het allemaal met je mee nu ik het zo lees. De gedachte van: "ha, ik ben niet meer bang van uniformpersonen en weet perfect hoe ik ze moet behandelen" en dan toch wat paniekerig over hoe ze zullen terug reageren op een blanke die een houding heeft die niet bij een nieuwe blanke past. Ja, ik heb het beeld!
Het gevoel om thuis te komen aan een thuis waar je niemand meer kent en dan plots toch die gekende schimmen aan de poort ziet en hoort. Dat zijn ze. Uw matekes. Ik hoop dat je ze weer een leuke peroiode kan schenken, dat je ze weer wat wijsheden bijbrengt, dat je ze met verhalen en grappen overdondert en dat zij jouw weer nieuwe inzichten en ideeën geven. Laat je gaan EN vergeet vooral donderdag pil-dag niet meid!
Is je gsm trouwens ontvangbaar? Al iets gekregen?
Al iets geschreven?
Pure zaligheid,
anneke
Voor ik het vergeet : Heb met Nicolas gebeld om te vragen of hij jou al had gezien, maar hij is bij zijn mama. Dus die komt één van de dagen wel weer terecht! -
18 Augustus 2009 - 08:23
Goedele:
Ik zie alles van het vliegveld terug voor me. en voorstaande berichtjes schreven mijn gedachten al op.
Heerlijk om te lezen, ik kan alles levendig voor me zien, hoewel ik maar even in Kpando ben geweest. Doe iedereen de groetjes als ze me nog kennen, hou je goed! Zie dat je al de stofjes en beats mee terug in je valies krijgt en dat je niet wordt opgepakt door smokkel...:)
stiekem veel jaloers,
Geniet van elk detail!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
