herinnering

Af en toe koppel je geuren en geluiden aan herinneringen. Dan ruik je jaren later die geur en springt er een gedachte binnen, waarvan je niet begrijpt wat ie er zo plots en intens komt doen. Een vriendin van me denkt terug aan Afrika, iedere keer ze antiseptische zeep ruikt. Ik herinner me dat ik tijdens een schoolreis in een dorp liep waar ik nog nooit eerder was geweest, toch rook het er naar meme en pepe. Ik associeer de geur van de heg bij mijn grootouders met mijn grootouders zelf.
Fijne geurherinneringen zijn verrassend leuk om tegen te komen.
Emotionele geurherinneringen, gaan daarentegen wel eens samen met gemis. De geur laat je de emoties zo doordringend beleven, dat je denkt dat je de herinnering bent. Terug daar.
Je andere zintuigen laten je tezelfdertijd realiseren dat je helemaal niet terug kan gaan. Je bent hier.
Bij geluidsherinneringen gaat het net zo.
Sommige mensen voegen hier een criteria toe, zij koppelen herinneringen enkel aan wat zij kwaliteitsgeluid (of kwaliteitsmuziek) vinden. Ik verdenk hen van het achterhouden van hun persoonlijke niet-kwaliteitsgeluidsherinneringen. Wat ik overigens kan begrijpen, een logische reden is schaamte. Ik loop ook niet te koop met mijn geluidsherinneringen van “zeg dat je niet hoef te gaan schat” van Volumia.

Een paar uur geleden vroeg een vriendin me om wat muziek tijdens het bestuderen van een nieuwe cursus statistiek. Ik opende mijn laptop en Windows Mediaplayer om de soundtrack van Les Choristes (soundtracks hebben al helemaal het voordeel van de koppeling muziek en herinnering), af te laten spelen.
Rechts verscheen het blauwe kadertje met de laatst afgespeelde liedjes. Het lied dat als laatste werd afgespeeld, was donkerblauw geselecteerd, klaar om herhaald te worden. Ik keek en twijfelde. Deze herinnering was nog zo vers dat de titel alleen, het geluid in mijn hoofd al liet afrollen met alle bijhorende beelden en emoties. Ze waren er meteen, ik voelde ze klaar zitten, in mijn borstkas en mijn hoofd. In mijn hoofd ontstond een korte discussie tussen de zin om het te beleven en de zin om het te bewaren.

Beleven is fijner dan bewaren.

Dinsdagavond, ergens in september, ik zit op een klein houten krukje voor het huis van Stevo. Mawuli leunt tegen de gemetselde balustrade waarop mijn laptop ligt. Ik leerde hem Word te gebruiken, de begrippen “knippen” en “plakken”, hoe je een foto upload en wat antivirus betekent. Nu typt hij met één vinger, een afscheidsbrief die ik in België pas mag lezen, terwijl hij mij over zijn schouders in het oog houdt. Het is de laatste avond en Stevo jammert. Ik heb geen verdriet. Ik zal wel missen, maar dat is voor morgen. Ik kijk uit naar de universiteit, naar vrienden en zus. Ik verzin gekke danspasjes met Sadat en Mohammed op de muziek van mijn laptop. De ramadan loopt op zijn einde en ik ben vermagerd. 2 liedjes dansen, blijken al een fysieke inspanning. Ik ben moe, maar wil dat niet laten merken en ga zo nonchalant mogelijk op een houten krukje zitten. Sadat schudt met zijn kont en grinnikt “you are tired.”. Hij zet zich naast me op het randje van een muurtje. Ik opper dat de beat van de muziek te moeilijk hoorbaar is door de kleine boxen van de laptop. De kinderen rond de laptop onderhandelen met Mawuli over een volgend nummer.
Een meter verder zit Alfa in een plastic stoel. Hij zegt geen woord. Ik wil mezelf net afvragen wat de reden zou kunnen zijn, wanneer de stem van Michael Jackson helder klinkt. Hij vraagt Allah te danken en ik herken het lied dat mijn aandacht al eens eerder trok. Een stuk van deze tekst is in het Arabisch gezongen.
Mohammed die tot dan alleen had staan dansen, staat in het licht, hij beweegt op de stem van Michael Jackson en mompelt de woorden mee. Ik luister naar zijn gemompel en voel een vreemdsoortig energie in zijn woorden. Geluiden worden weggegomd: het raken van de toetsen door Mawuli, het verschuiven van Dadai op de reling, het ritselen van de avond. Ik hoor alleen Michael Jackson en Mohammed. De 15jarige jongen kijkt niemand aan en mompelt verder. Sadat, die nog steeds vlak naast me zit, valt in.

Give thanks to Allah … for the moon and the stars

Mijn gedachten lijken mee te wiegen, een gerust gevoel ontspant me.
Mohamed mompelt tegen Allah en zingt voor hem. Het gemompel heeft iets intiems en breekbaar.”. Ik zie een kind geloven, diep en puur geloven in wat hij zegt. Alsof ik door een kiertje gluur naar wat echt geloven is.
Heel even wordt het tastbaar, ik zie het hangen in de donkere lucht, tussen de boom en het huis, tussen Mohamed en Michael Jackson. Het gemompel bedekt me.
Een boost van hoop en liefde waait door me heen. Mijn lichaam verlangt ernaar hetzelfde te geloven, even intens.

Give thanks to Allah, for the moon and the stars
Prays him all day for what is and what was

Take hold of your iman, don’t give in to shaitan
You who believe, please, give thanks to Allah.

Allahu Ghefor Allahu Rahim Allahu yuhibo el Mohsinin,
hua Khalikhone hua Razikhone whahoa ala kolli sheiin khadir

Allah is Ghefor Allah is Rahim. Allah is the one who loves the Mohsinin,
He is the creator, he is the sustainer and he is the one who has power over all.