Achterlaten

Ik wandel de straat uit naar het hospitaal. Mijn benen doen pijn door de ontstoken muskietenbeten en m'n voeten schuiven ongemakkelijk in de geleende sleffers van Aivi van Fesi. Mijn gedachten zijn nog een straat terug, de zandweg aan het huis, waar ik even heb halt gehouden om in de verte te turen, maar waar ik niemand heb gezien. Ik denk aan de droom die ik een paar dagen ervoor heb gehad.

Ik zit tegen David gedrukt in het busje, onze rugzakken zijn groot en zwaar. Wat de laatste drie maanden 'thuis' heette, zit nu in die zwarte trekkersrugzak voor me. Wat 'vertrouwd' heette, zie ik uit het raampje. Frank start de van en stil maar voldaan zitten de drie musketiers op hun autozeteltje. We rijden de compound uit, naar rechts, bijna op de straat. Ik zie Anneke glimlachen en denken 'het is goed geweest'. Ik kijk naar de plek achter haar, door het raam. Diezelfde zandweg, zoals hij altijd is, helemaal leeg alsop het warmst van de dag. Deze ene keer heeft het iets angstaanjagend, ik herken het gevoel: wanneer je bang bent iets te vergeten voor je op reis vertrekt.
De weg is niet leeg, op de plek waar de van net nog reed, staat een slanke jongen in donkere kleren. Ik realiseer me dat ik dit beeld eerder heb gezien, de dag dat we naar Tamale vertrokken. Toen had Faisel daar gestaan, zijn ogen stonden wat suffig, hij had verdwaasd naar de mensen in de van gekeken. Ik kon in zijn hoofd kijken, en zien dat hij zich afvroeg waar we heen gingen. Ik denk niet dat hij zich afvroeg wanneer we terugkwamen, of we wel terug zouden komen. Faisel denkt niet meer, het is enkel nog een beeld van een jongen, aan de kant van de weg.
Ik ben niet meer rustig, de zetels voelen nu aan als hout en mijn hart klopt hard. Ik weet wat ik ben vergeten. Afscheid.
Verschillende foto's flitsen voorbij mijn geest, elke foto laat de zandweg zien. Op de eerste komt Mawuli aanrennen, zwaaiend met zijn armen. Op de tweede zie ik de moeder van Bless haar zoon een preek geven in de verte. Op de derde staan zomaar wat voorbijgangers. Op de vierde staat de buurman op zijn balkon te leunen, hij staart me aan door zijn brilletje. Op de vijfde ziet de weg er weer verlaten uit, in de verte zitten wat jongens op een muurtje, ik probeer te ontwarren wie het zijn, maar dat lukt me niet. Op de laatste foto zie ik kinderen voetballen, een jongen met een felherkenbare lichtgroene broek passeert de bal door de benen van een lang stuntelig persoon. Ik herken mezelf.
Het beklemmende gevoel, nijpt m'n keel toe. Vanaf nu is dit moment een foto, een beeld, een herinnering.



Ik koop mijn sleffers in het winkeltje tegen over het hospitaal en keer terug naar huis. Thuis. Misschien wel voor de laatste keer dat ik naar het hospitaal ben gewandeld. Ik probeer goed rond te kijken, en extra te genieten van al wat ik gewoon ben. Een vrouw loopt me voorbij en kijkt me boos aan. Binnenin zucht ik 'Wat heb ik gedaan dat u het recht geeft kwaad op mij te zijn?'
Ik hoor mezelf antwoord geven: ' Wat heb ik gedaan dat ik de kans niet krijg op een beter leven hier vandaan en u wel?'
Ik slik. De stem gaat door 'Hoe durft u het spijtig te vinden te moeten vertrekken, terwijl ik mijn leven lang zal zwoegen maar niet verder zal geraken dan hier.'
Iedereen op straat lijkt me boos aan te kijken. Inderdaad, hoe durf ik.

Ik sla de zandweg naar het huis in met een vaag verdriet in het achterhoofd.
Afgesloten wat net begon.
Het ont-thuisen van een huis.
Vrienden in de ogen kijken en weten dat het hier stopt.

Ik sta op niemandsland, tussen verdriet om wie ik achterlaat en twijfelende angst/ongeduld voor oude bekenden met verwachtingen.